13-06-2016

Koethen-Schadeleben, ma. 13-06-2016 We logeren met meer mensen dan we dachten en de gastvrouw wijst er vriendelijk op dat onze fietsen de vluchtroute blokkeerden. We hadden bij aankomst de poort naar de achteringang niet gevonden. Koethen is op maandagmorgen levendig. De man die ons gisteren de gouden tip voor onderdak gaf, informeert of alles naar wens ging. Leuk dat we hem nog even spraken. We doen een snel sightseeing rondje. Het grote kasteel dat in totale verbouwing staat, het raadhuis en de kerk. We verlaten de stad via een stadspoort met een lachende konijnesnoet. De tocht gaat door de velden en dorpjes, geen bezienswaardigheid wordt overgeslagen, zoals een waterslot in Grosspaschleben. Zo komen we in Bernburg/Saale. Een stad die vanaf de 15de tot de 18de eeuw al tot bloei kwam door de daar residerende keurvorsten. Later door de industrie van vier witte poeders: suiker, zout, kali en cement. De belgische Solvay fabriek is er nog steeds net als een van de grootste cementfabrieken van Europa. Wij drinken er koffie en maken een rondje langs raadhuis en het kasteel dat over de Saale uitkijkt. Langs de groene oever van de Saale fietsen we naar Nienburg. Bij het verlaten van het stadje staat een watertoren die doet denken aan torens waarin prinsessen werden opgesloten. Wel is deze wat gederomantiseerd door de zendapparatuur die eraan bevestigd is. Langs de Bode fietsen we naar Neugattersleben, een klein dorp met alweer een groot kasteel. Door het kasteelpark en het bos verlicht door een klad zon is het mooi fietsen tot het kasteel van Hohenerxleben. Dit heeft zich op de horeca gericht en je kan er zelfs goedkoop overnachten. Daar verliezen we elkaar uit het oog. Als ik ook geen bordjes meer zie fiets ik terug naar het kasteel volgens onze afspraak: raken we elkaar kwijt dan gaan we terug naar de plaats waar we elkaar voor het laatst zagen, dus komt Jan daar even later opdagen. Door de velden langs de Bode verder naar Strassfurt. Bij een cafe eten we een hapje. Naast ons zit een oude dame met rollator. Ze vertelt aan een stuk door over haar leven, de oorlog, wonen en reizen in de DDR en nu het verenigde Duitsland. Haar gepraat en mijn luisteren houdt pas op als we opstappen. Gisela kon even haar verhaal kwijt en ik ben een stuk wijzer geworden. Als we het stroomgebied van de Bode verlaten hebben we nog een kilometer of vijftien te gaan waarvan tien door de velden en zonder een dorp. Het is de hele dag licht bewolkt met af en toe wat zon en een regenbuitje. Nu wordt de lucht loodgrijs. We fietsen goed door maar midden in het veld barst de bui. De regen valt bij bakken zodat we schuilen onder een populier. In een mum vantijd zijn we drijfnat en tellen de seconden tussen bliksem en donder. We zitten aan de rand, maar toch. Als de lucht klaart en de regen afneemt fietsen we door geultjes en plassen tot we het eerste dorp bereiken. In regen en zon bereiken we Schadeleben. Als twee verzopen katten melden we ons bij pension Robinienhof. We krijgen een uitstekende kamer waar we extra genieten van alle comfort. Het dorpsrestaurant is gesloten op maandag maar we bellen de pizzakoerier en na een dik uur brengt hij twee zeer lekkere pizza's. We kijken wat wereldnieuws en het album van de verbouwing van het pension. Onze gastheer is timmerman en laat zien dat hij een geweldige vakman is.