23-05-2016

Bad Karlshafen-Allendorf, ma. 23-05-2016 De nachtelijke regen is opgehouden maar het is grijs. Bij het ontbijt zijn meerdere fietsers aangeschoven. Tegen 9.15 uur staan we in de startblokken en vertrekken met wat motregen. Goed en wel op dreef kan de regenjack weer opgeborgen. Voor ons fietst een Duits echtpaar in ongeveer hetzelfde tempo. De route loopt langs de Weser stroomopwaarts. Bij het eerste pontje vangen we bod. Bij het tweede veer steken we met het echtpaar de rivier over naar Lippoldsberg. We raken aan de praat. De vrouw spreekt een aardig mondje Nederlands dankzij vakanties op Texel. Het is duidelijk te zien dat zij de animatrice is. Als haar man weer even achterblijft, vertrouwt ze me toe: "Mijn echtgenoot is niet zo sportief.", maar dat hadden we al door. De Weser meandert door een dal tussen de bossen. Soms waaiert het dal uit, dan weer versmalt het. Af en toe is er een dorpje. Soms zien we uitsluitend groen, weiland, akkers, bomen, bossen en daarboven grijze luchten. In Bursfelde stond een benedictijnerabdij uit 1093. Nu rest nog de romaanse kerk, schitterend in haar eenvoud en bestaand uit twee sobere gebedsruimtes. Na een moment van gebed fietsen we door naar Hann. Munden. Dat Hann. staat voor Hannoversch. We rijden de Altstadt binnen via de oude boogbrug over de Werra. Hier vloeien Fulda en Werra samen om als Weser verder te gaan. De binnenstad is schilderachtig door de vele vakwerkhuizen. Het is ook de stad van dokter Andreas Eisenbart, een kleurrijke wonderdokter uit de zeventiende, achttiende eeuw die voor iedereen wel een medicijn had. Als ik dit lees duikt uit de krochten van mijn geheugen een liedje op dat Moeke me leerde over deze dokter Eisenbart, een liedje dat ik meer dan vijftig jaar niet meer gezongen heb. In het centrum staat de st. Blasius kerk, ooit een katholieke kerk, nu evangelisch maar de kerk heeft haar katholieke elementen bewaard. Er is ook een tentoonstelling van mensen van over de hele wereld die vertellen waarom ze christen zijn; heel oecumenisch. We eten een panini met chococino, een kruising tussen chocolademelk en koffie, wel lekker. Intussen is er en mager zonnetje doorgebroken:. We nemen afscheid van het fietsend echtpaar als we ze in de stad tegen het lijf lopen. Zij fietsen naar Kassel. We verlaten via de volkstuintjes de stad om in een tunnel van groen langs de Werra stroomopwaarts te fietsen. Als het landschap wat opener wordt is het als vanmorgen. Hoewel we vandaag veel fietsers tegenkomen is het heerlijk rustig fietsen. In Witzenhausen, alweer een stadje met een keur aan vakhuizen en een bijzonder raadhuis, rusten we even uit met een Italiaans ijsje. Intussen wordt de lucht dreigender. De route blijft onverminderd mooi is met haar glooiend fietspad. De laatste zes kilometer valt de verwachte bui. We fietsen snel door want schuilen is geen optie met ons dagdoel nabij. Op de markt van Allendorf vinden we info en vijf minuten later nodigt de vrouw van 'Zur Krone' ons uit voor onderdak. Het wordt een kleine kamer die past in een oud vakwerkhuis en onze fietsen gaan veilig in een grote schuur. We hebben vandaag al een heleboel vakwerkhuizen gezien maar Allendorf breekt alle records. We wandelen door de romantische straatjes waar alle vakwerkhuizen tegen elkaar aanleunen: eenvoudige en patriciershuizen. Veelkleurig geschilderd en met ornamenten versierd, het ene al mooier dan het ander. Elk huis een plaatje! De straten zijn erg rustig voor een kuuroord, maar in restaurant Rialto is het volle bak. We gaan vandaag voor gnocchi en penne al forno. Met een borreltje van de zaak en 85 km. in de benen zijn we bedrijp.