12-06-2016

Wittenberg-Kloethen, zo. 12-06-2016. Het is druk in de eetzaal, de stadsomroeper trekt zijn 'Tracht' pas aan na het ontbijt. Bij de eerste tunnel ontmoeten we een bepakte fietser. Als we vertellen van onze tocht, zegt hij: "Jullie zijn nog gekker dan ik. Als ik dat aan mijn vrouw vertel, gelooft ze dat nooit." Voor ons gevoel begint nu de thuisreis. De gps doet weer mee en de 'Europa-Radweg R1' is onze gids. Het is even zoeken hoe de stad uit te komen maar een behulpzame fietser neemt ons op sleeptouw, de brug over de Elbe en haar Auenlandschap over. Er komen enkele anachronismen langs, middeleeuwers op de fiets die zich weer spoeden naar het  feest. In Pratau zien we het eerste bordje met R1, de weg is goed aangegeven. We fietsen door het boerenland maar weer door de bossen en langs plaatselijke schoonheden als de Bergwitzer See, een meer omgeven door bossen en de Gremminer See omgeven door wei- en drasland. In het meer ligt Ferropolis, het baggermuseum. Het fietspad is opgeleukt met een rij roestige metalen kunstwerken. Origineel! Ons pad gaat door een strook weiland in het bos tot Oranienbaum, gebouwd naar een idee van Henriette Catharina von Oranien-Nassau, voorouder van... Ze gaf een nederlandse architect de opdracht om een barok geheel te ontwerpen: een kasteel met park en een stad. In dertig jaar (1698) werd haar droom werkelijkheid en ze noemde de stad Oranienbaum. Het grote slot wordt nu in delen gerestaureerd en ook de oudste herberg van het dorp is aan een opknapbeurt toe. Wel is het er goed zitten en met zicht op het kasteel lunchen we. Langs het bezienswaardige park met een paar pagodes verlaten we de stad. Ook ons fietspad is gerenoveerd met een dikke laag grind waar we ons doorheen ploegen. Al naderen we weer de Elbe, we blijven door het bos fietsen en gaan plots onder een grote poort door, overblijfsel uit het verleden. Langs het Georgium, alweer een kasteel, fietsen we Dessau binnen, een grote, moderne stad. We fietsen door een buurt in Bauhausstijl die op de werelderfgoedlijst staat. Het oude stadshart zoeken we tevergeefs. De markt en het raadhuis hebben totaal geen sfeer. We troosten ons met een ijsdrank. Terug op route zoeken we in Kleinkuehnau naar een slaapplaats maar het hotel is nog dicht. In Mosigkau was er ooit een pension. Intussen fietsen we weer door het boerenland en in de motregen. In Reppichau hetzelfde liedje. Voor de fraai beschilderde huizen en levensgrote figuren die het dorpje op de kaart zetten hebben we nog weinig oog.  Het wordt doorfietsen naar Koethen waar een inwoner ons op het goede spoor zet. Het Brauhaus dat heel gesloten lijkt, heeft een poort met daarachter een knus restaurant naast de koperen bierketels en een tent met groot  scherm want Duitsland speelt vanavond. Een kamer is geen probleem en we belanden in de oude apotheek, nu city pension. We gaan in een rustig hoekje van het Brauhaus een paar spedialiteiten van het huis eten terwijl de tent volstroomt met supporters die uitgebreid eten, de stemming zit er al in. Wij zijn toe aan onze kamer en hebben geleerd niet op kleine dorpjes te vertrouwen voor onderdak. De kilometers en het karafje wijn eisen hun tol, ik val als een blok in slaap.